Ας ξεκινήσουμε μ’ ένα πολύ απλό ερώτημα: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος για να λύσει ένα πολιτικό ή οικονομικό πρόβλημα; Θα πρέπει να βρει την αιτία αυτού του προβλήματος και να την εξαλείψει. Για να το καταφέρεις όμως αυτό δεν φτάνει να συνειδητοποιήσεις ποια είναι η ρίζα του προβλήματος αλλά θα πρέπει να υπάρχει η θέληση και η πρόθεση να καταπολεμηθεί.
Στην Ελλάδα η πλειοψηφία των πολιτών και των πολιτικών εμπίπτει σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει αυτούς που δεν συνειδητοποιούν τις αιτίες της Ελληνικής χρεοκοπίας και η δεύτερη περιλαμβάνει αυτούς που αν και αντιλαμβάνονται τις αιτίες δεν θέλουν να κάνουν κάτι γι αυτό γιατί θίγονται τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά τους συμφέροντα.
Ποιο είναι το κεντρικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας;
Γιατί η Ελλάδα χρεοκόπησε; Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι αυτό συνέβη λόγω των υπερβολικά διογκωμένων κυβερνητικών δαπανών και της κακοδιαχείρισης των χρημάτων που εισπράττονταν από διάφορες πηγές. Στην Ελλάδα οι δημόσιοι υπάλληλοι του ευρύτερου και στενότερου δημόσιου τομέα φτάνουν περίπου το 1 εκατομμύριο (κανείς δεν ξέρει τον ακριβή τους αριθμό!!), ενώ ο πληθυσμός της χώρας φτάνει περίπου τα 11 εκατομμύρια. Το 1980 ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ήταν περίπου 300.000 χωρίς όμως τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και μηχανοργάνωσης τα οποία αυξάνουν κατά πολύ την μέση παραγωγικότητα/εργαζόμενο. Ο πληθυσμός της Ελλάδας την εποχή εκείνη ήταν σχεδόν στα ίδια επίπεδα.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε την ασφαλή και λογική υπόθεση ότι λόγω της τεχνολογικής προόδου και της δυνατότητας μηχανοργάνωσης ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων θα έπρεπε να έχει μειωθεί από τότε. Τι συνέβη όμως και αντί να μειωθεί μέσα σε 30 χρόνια έφτασε να υπερτριπλασιαστεί;
Η απάντηση είναι απλή
Το πελατειακό σύστημα και η εξαγορά των ψήφων των πελατών-ψηφοφόρων για μια θέση στο δημόσιο. Για να μπορεί να πληρώνουν αυτούς τους μη παραγωγικούς μισθούς οι εκάστοτε κυβερνήσεις έπρεπε διαρκώς να δανείζονται. Πριν την είσοδο μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτό ήταν σχετικά δύσκολο γιατί τα επιτόκια δανεισμού ήταν υψηλά, ενώ με την είσοδο μας στην Ευρωζώνη μπορούσαμε να δανειζόμαστε με χαμηλό επιτόκιο λόγω της ιδιότητας του ‘’αξιόπιστου’’ μέλους μιας νομισματικής και όχι μόνο Ένωσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το πελατειακό σύστημα πολιτικών-πελατών να κυριαρχήσει σαν κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο.
Ποιος ευθύνεται για αυτή την κατάντια;
Σχεδόν το 100% του πολιτικού κόσμου αλλά και οι πολίτες που πούλαγαν την ψήφο τους για μια θέση στο δημόσιο ή που παρακάλαγαν γονατιστοί για το διορισμό των παιδιών τους ή των συγγενών τους. Με τον όρο πολιτικό κόσμο εννοούμε όλα τα κόμματα που έχουν πατήσει το πόδι τους μέσα στη βουλή, δεξιά κι αριστερά. Το όνειρο πολλών Ελλήνων πολιτών ήταν ένας διορισμός που θα τους προσέφερε ισόβιο εισόδημα με την ελάχιστη δυνατή εργασία, εις βάρος φυσικά όσων πλήρωναν.
Ποιοι πλήρωναν το σπάταλο και διεφθαρμένο δημόσιο;
Οι Έλληνες φορολογούμενοι και τα δάνεια που έπαιρναν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να τροφοδοτούν τους διορισμένους κομματικούς τους στρατούς και του συνταξιούχους των 40 και 50 χρονών. Αν εσείς είχατε μια εταιρεία η οποία είχε πολύ υψηλά και αχρείαστα έξοδα τι θα κάνατε; Θα τα μειώνατε έτσι ώστε να μπορεί να επιβιώσει η επιχείρηση ή θα κλέβατε τη σύνταξη της γιαγιά σας έτσι ώστε να τα διατηρήσετε στο ίδιο επίπεδο. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων πολλών χρόνων κάνουν το δεύτερο. Κλέβουν τον κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων και των επιχειρήσεων για να πληρώνουν τους κομματικούς τους στρατούς με την ανοχή φυσικά των ψηφοφόρων τους.
Η ψευδό-αντιπολίτευση των κρατικοδίαιτων και λαϊκιστικών αριστερών κομμάτων που είναι εντελώς ξεκομμένα από τον τρόπο που λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος και η πραγματική οικονομία έχει βοηθήσει τα μέγιστα στην καταστροφή των παραγωγικών δομών της οικονομίας και είναι άμεσα συνένοχα στο πάρτι διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που συντελείται τα τελευταία χρόνια, είτε ενεργά, είτε σιγοντάροντας με τη σιωπή τους και την απουσία πράξεων. Το μεγαλύτερο από αυτά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει σαν πρότυπα τριτοκοσμικές οικονομίες όπως της Βενεζουέλας και της Αργεντινής και υπόσχεται στους ψηφοφόρους του ακριβώς τα ψέματα που θέλουν ν’ ακούσουν. Πως είναι δυνατόν αυτή η χώρα να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη οικονομία αν δεν έχει ακόμα βρει ποιο είναι το επιθυμητό πρότυπο κοινωνίας και οικονομίας προς το οποίο θέλει να κατευθυνθεί;
Σε μια Ελλάδα λίγο πριν το χείλος της καταστροφής, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α παρουσίασε κάτι που με δυσκολία θυμίζει πρόγραμμα κόμματος, πόσο μάλλον λύση για τα Ελληνικά προβλήματα, τρεις βδομάδες πριν τις εκλογές. Αυτό δείχνει και την προχειρότητα που ο κάθε κρατικοδίαιτος πολιτικάντης αντιλαμβάνεται την ζωή μας και την αξιοπρέπεια μας. Τα περισσότερα από τα μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι απομεινάρια μιας παλιάς εποχής. Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να οδηγήσουν την χώρα σε μια νέα εποχή όταν οι ίδιοι ζουν στο παρελθόν;
Και ποιος θα τους πληρώνει από εδώ και πέρα;
Τώρα που ο εξωτερικός δανεισμός είναι πλέον ανέφικτος οι φορολογούμενοι είναι οι μόνοι που απομένουν για να πληρώσουν τον λογαριασμό και αυτή ακριβώς είναι και η τακτική της Ελληνικής κυβέρνησης αυτή τη στιγμή αλλά απ’ ότι φαίνεται και για τα επόμενα πολλά χρόνια. Σκοπός της είναι η οικειοποίηση και του τελευταίου ευρώ που κυκλοφορεί στην οικονομία προκειμένου να συνεχίσουν να συντηρούν τους κομματικούς τους στρατούς. Αντί ν’ απολύσουν άμεσα ένα μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων έτσι ώστε να μπορεί η οικονομία ν’ ανασάνει, επιλέγουν να εξοντώσουν τον ιδιωτικό τομέα μέσω της υψηλής φορολόγησης και να αποστραγγίσουν την Ελλάδα από κάθε βιώσιμη, έστω και με δυσκολία, παραγωγική επιχείρηση. Έχουμε φτάσει να πληρώνουμε στο κράτος μέσω της άμεσης κι έμμεσης φορολογίας σχεδόν το 60% του ετήσιου εισοδήματος μας και το ποσοστό αυτό βαίνει ταχύτατα αυξανόμενο.
Έχουμε φτάσει επίσης στο σημείο όπου μισθοί των €500-€600 καθαρά τον μήνα φορολογούνται με άμεση φορολογία για να καλύψουν μισθούς του δημοσίου από €800-€2000 καθαρά. Ούτε καν αυτούς τους 15.000 επίορκους και παράνομους δημόσιους υπαλλήλους δεν δέχονται να απολύσουν. Θα πρέπει τώρα δηλαδή ο φορολογούμενος να μισθοδοτεί και απατεώνες του κοινού ποινικού ή αστικού δικαίου έτσι ώστε να μη θιχθεί η ευρύτερη πελατεία των κομμάτων. Όποιο κόμμα δεν εκφράζει ξεκάθαρη άποψη για τα παραπάνω πάει να πει ότι σιωπηρά επικροτεί την μισθοδοσία απατεώνων από το κράτος. Δεν υπάρχει μέση οδός.
Ιδιωτικός και δημόσιος τομέας
Η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών και πολιτικών δεν κατανοεί, ή δεν θέλει να κατανοήσει λόγω προσωπικών συμφερόντων, ότι η διατήρηση ενός υπερμεγέθους δημόσιου τομέα είναι εναντίον της παραγωγικής οικονομίας της Ελλάδας αλλά και εναντίον όλων των Ελλήνων πολιτών και των δισέγγονων τους. Η επιβίωση και των δύο τομέων έτσι όπως είναι τώρα, είναι έννοιες αμοιβαία αποκλειόμενες. Οποιοσδήποτε υποστηρίζει ότι δεν πρέπει ν’ απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι είναι στην καλύτερη περίπτωση νοητικά τυφλός. Για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο αυτή τη στιγμή απολύονται τρεις ιδιωτικοί γιατί η επιχείρηση που τους στέγαζε δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει πλέον στο ‘’στέγνωμα’’ της οικονομίας που προκαλεί η υψηλή φορολογία και η συνακόλουθη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Το κόστος διατήρησης του υπερμεγέθους δημόσιου τομέα είναι πολύ μεγαλύτερο για τις τωρινές και τις επόμενες γενιές, απ’ οποιοδήποτε προσωρινό πλεονέκτημα υπάρχει, αν υπάρχει.
Γιατί η κυβέρνηση δεν απολύει δημόσιους υπαλλήλους;
Γιατί είναι δύσκολο ν’ απολύσεις τους ψηφοφόρους σου κι έτσι να χάσεις την εκλογική σου πελατεία. Αυτή άλλωστε τους εξασφαλίζει τον παχυλό τους βουλευτικό μισθό και τ’ άλλα προνόμια που έχουν, ενώ δεν προσφέρουν τίποτα στον Ελληνικό λαό. Φυσικά με την απώλεια της βουλευτικής ιδιότητας χάνεται και η δυνατότητα δωροδοκίας από επιχειρήσεις για την θεσμοθέτηση ευνοϊκών προς αυτές νομοθετικών διατάξεων, όπως επίσης χάνεται και η ευκαιρία για μίζες από διάφορες προμήθειες σε ποικίλα κυβερνητικά πόστα.
Τι θα πρέπει να γίνει;
Ένα δεκαετές πλάνο έτσι ώστε οι θέσεις στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα να μειωθούν κατά 50% σε συνδυασμό με πλήρη μηχανοργάνωση κάθε υπηρεσίας έτσι ώστε πολύ λιγότεροι υπάλληλοι να μπορούν να καλύψουν τις ίδιες ή και περισσότερες ανάγκες των πολιτών. Αυτό θα πρέπει να γίνει με εταιρείες που εξειδικεύονται στην μηχανοργάνωση και αναδιάρθρωση δημοσίων τομέων κρατών. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη και πιο κερδοφόρα επένδυση που θα έχει γίνει στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια αν όχι σε ολόκληρη την ιστορία της.
Ποιος θα το κάνει;
Σίγουρα όχι τα ίδια διεφθαρμένα και πελατειακά κόμματα που οδήγησαν την Ελλάδα στο αδιέξοδο που βιώνει σήμερα, δεξιά, κεντρώα και αριστερά. Ένα νέο και εντελώς ‘’καθαρό’’ κόμμα χωρίς καμία εξάρτηση από πουθενά θα πρέπει να διαμορφωθεί το οποίο και θα εκφράζει τα συμφέροντα του Έλληνα πολίτη και όχι πελάτη. Αυτό το κόμμα όμως δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί σε μία χώρα που αρνείται πεισματικά ν’ αλλάξει προς το καλύτερο.
25 Οκτωβρίου 2012